Conjugaison:italien/disfrancare
disfrancare, verbe irrégulier du premier groupe, conjugué avec l’auxiliaire avere .
Modes impersonnels
| Mode | Présent | Passé | |||
|---|---|---|---|---|---|
| Infinitif | disfrancare | \di.sfran.ˈka.re\ | avere | disfrancato | \a.ˈve.re di.sfran.ˈka.to\ |
| Gérondif | disfrancando | \di.sfran.ˈkan.do\ | avendo | disfrancato | \a.ˈven.do di.sfran.ˈka.to\ |
| Participe | disfrancante | \di.sfran.ˈkan.te\ | disfrancato | \di.sfran.ˈka.to\ | |
Indicatif
Conditionnel
|
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Subjonctif
|
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Impératif
|
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||