Bronte
: Brontë
Français
Étymologie
- De l’italien Bronte.
Nom propre
Bronte \Prononciation ?\
- (Géographie) Commune d’Italie de la ville métropolitaine de Catane, en Sicile.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Traductions
Anagrammes
→ Modifier la liste d’anagrammes
Voir aussi
- Bronte sur l’encyclopédie Wikipédia
Anglais
Étymologie
- De l’italien Bronte.
Nom propre
Bronte \Prononciation ?\
Voir aussi
- Bronte sur l’encyclopédie Wikipédia (en anglais)
Italien
Étymologie
Nom propre
Bronte \Prononciation ?\
Gentilés et adjectifs correspondants
- brontese
Anagrammes
→ Modifier la liste d’anagrammes
Voir aussi
- Bronte sur l’encyclopédie Wikipédia (en italien)
- Bronte (disambigua) dans le guide touristique Wikivoyage (en italien)
Références
Latin
Étymologie
- Du grec ancien βροντή, brontḗ.
Nom propre
| Cas | Singulier |
|---|---|
| Nominatif | Bronte |
| Vocatif | Bronte |
| Accusatif | Bronten |
| Génitif | Brontes |
| Datif | Brontae |
| Ablatif | Bronte
|
Bronte \Prononciation ?\ féminin
- Tonnerre personnifié.
sacrificantium virginum choro mixtam, quibus vicisse Homeri versus videtur id ipsum describentis. pinxit et quae pingi non possunt, tonitrua, fulgetra fulguraque; Bronten, Astrapen et Ceraunobolian appellant.
— (Pline l'Ancien, Naturalis Historia)- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
- (Mythologie) Un des chevaux tirant le char du Soleil.
Eous; per hunc caelum uerti solet. Aethiops quasi flammeus est, concoquit fruges. hi funales sunt mares.
— (Genealogiarum liber)
feminae iugariae, Bronte quae nos tonitrua appellamus, Sterope quae fulgitrua. huic rei auctor est Eumelus Corinthius.- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
Apparentés étymologiques
- brontea
- Brontes
- Bronton
Références
- « Bronte », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- « Bronte », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage