ἀνδρεῖος
Grec ancien
Étymologie
- De ἀνήρ, anếr (« homme »).
Adjectif
| cas | singulier | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| masculin | féminin | neutre | ||||
| nominatif | ἀνδρεῖος | ἀνδρεία | ἀνδρεῖον | |||
| vocatif | ἀνδρεῖε | ἀνδρεία | ἀνδρεῖον | |||
| accusatif | ἀνδρεῖον | ἀνδρείαν | ἀνδρεῖον | |||
| génitif | ἀνδρείου | ἀνδρείας | ἀνδρείου | |||
| datif | ἀνδρείῳ | ἀνδρείᾳ | ἀνδρείῳ | |||
| cas | duel | |||||
| masculin | féminin | neutre | ||||
| nominatif | ἀνδρείω | ἀνδρεία | ἀνδρείω | |||
| vocatif | ἀνδρείω | ἀνδρεία | ἀνδρείω | |||
| accusatif | ἀνδρείω | ἀνδρεία | ἀνδρείω | |||
| génitif | ἀνδρείοιν | ἀνδρείαιν | ἀνδρείοιν | |||
| datif | ἀνδρείοιν | ἀνδρείαιν | ἀνδρείοιν | |||
| cas | pluriel | |||||
| masculin | féminin | neutre | ||||
| nominatif | ἀνδρεῖοι | ἀνδρεῖαι | ἀνδρεῖα | |||
| vocatif | ἀνδρεῖοι | ἀνδρεῖαι | ἀνδρεῖα | |||
| accusatif | ἀνδρείους | ἀνδρείας | ἀνδρεῖα | |||
| génitif | ἀνδρείων | ἀνδρείων | ἀνδρείων | |||
| datif | ἀνδρείοις | ἀνδρείαις | ἀνδρείοις | |||
ἀνδρεῖος, andreîos *\an.ˈdreːˌ.os\
Antonymes
Références
- Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901