φαλλός
Étymologie
- Du grec ancien φαλλός, phallós.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel | ||
|---|---|---|---|---|
| Nominatif | ο | φαλλός | οι | φαλλοί |
| Génitif | του | φαλλού | των | φαλλών |
| Accusatif | τον | φαλλό | τους | φαλλούς |
| Vocatif | φαλλέ | φαλλοί | ||
φαλλός (fallós) \faˈlos\ masculin
Grec ancien
Étymologie
- D’origine incertaine.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel | Duel | |||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominatif | ὁ | φαλλός | οἱ | φαλλοί | τὼ | φαλλώ |
| Vocatif | φαλλέ | φαλλοί | φαλλώ | |||
| Accusatif | τὸν | φαλλόν | τοὺς | φαλλούς | τὼ | φαλλώ |
| Génitif | τοῦ | φαλλοῦ | τῶν | φαλλῶν | τοῖν | φαλλοῖν |
| Datif | τῷ | φαλλῷ | τοῖς | φαλλοῖς | τοῖν | φαλλοῖν |
φαλλός, phallós masculin
Synonymes
Dérivés
Dérivés dans d’autres langues
Prononciation
- *\pʰal.lós\ (Attique (Ve siècle av. J.-C.))
- *\pʰalˈlos\ (Koinè, Égypte (Ier siècle))
- *\ɸalˈlos\ (Koinè (IVe siècle))
- *\falˈlos\ (Byzance (Xe siècle))
- *\faˈlos\ (Constantinople (XVe siècle))
Références
- Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901
- « φαλλός », dans Henry Liddell, Robert Scott, An Intermediate Greek–English Lexicon, Harper & Brothers, New York, 1889 → consulter cet ouvrage