μίτυλος

Grec ancien

Étymologie

Apparenté au latin mutilus, à μιστύλλω, mistullô  couper, découper »)[1].

Adjectif

cas singulier
masculin féminin neutre
nominatif μίτυλος μίτυλη μίτυλον
vocatif μίτυλε μίτυλη μίτυλον
accusatif μίτυλον μίτυλην μίτυλον
génitif μίτυλου μίτυλης μίτυλου
datif μίτυλ μίτυλ μίτυλ
cas duel
masculin féminin neutre
nominatif μίτυλω μίτυλα μίτυλω
vocatif μίτυλω μίτυλα μίτυλω
accusatif μίτυλω μίτυλα μίτυλω
génitif μίτυλοιν μίτυλαιν μίτυλοιν
datif μίτυλοιν μίτυλαιν μίτυλοιν
cas pluriel
masculin féminin neutre
nominatif μίτυλοι μίτυλαι μίτυλα
vocatif μίτυλοι μίτυλαι μίτυλα
accusatif μίτυλους μίτυλας μίτυλα
génitif μίτυλων μίτυλων μίτυλων
datif μίτυλοις μίτυλαις μίτυλοις

μίτυλος, mítulos *\Prononciation ?\

  1. Mutilé, coupé, écorné.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Variantes

Références

  1. Julius Pokorny, Indogermanisches etymologisches Wörterbuch, 1959 → consulter cet ouvrage