εὐνά

Voir εὐνή, eunê (« lit »), apparenté au latin venus (« amour »).

εὐνά, euná *\Prononciation ?\ féminin

1. Mariage.
   • θῆκέ μιν ζαλωτὸν ὁμόφρονος εὐνᾶς — (O. 7.6)

   • ἀλλ᾽ οὔ σφιν ἄμβροτοι τέλεσαν εὐνὰν θεῶν πραπίδες — (I. 8.30)

2. Amour charnel.
   • ἄτερ δ᾽ εὐνᾶς ὁμόδαμον κτισσάσθαν λίθινον γόνον — (O. 9.44)

   • τοῦτο — αἰδέοντ̓, ἀμφανδὸν ἁδείας τυχεῖν τὸ πρῶτον εὐνᾶς — (P. 9.41)

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901