διπλόος
Grec ancien
Étymologie
Adjectif
| cas | singulier | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| masculin | féminin | neutre | ||||
| nominatif | διπλόός | διπλόά | διπλόόν | |||
| vocatif | διπλόέ | διπλόά | διπλόόν | |||
| accusatif | διπλόόν | διπλόάν | διπλόόν | |||
| génitif | διπλόοῦ | διπλόᾶς | διπλόοῦ | |||
| datif | διπλόῷ | διπλόᾷ | διπλόῷ | |||
| cas | duel | |||||
| masculin | féminin | neutre | ||||
| nominatif | διπλόώ | διπλόά | διπλόώ | |||
| vocatif | διπλόώ | διπλόά | διπλόώ | |||
| accusatif | διπλόώ | διπλόά | διπλόώ | |||
| génitif | διπλόοῖν | διπλόαῖν | διπλόοῖν | |||
| datif | διπλόοῖν | διπλόαῖν | διπλόοῖν | |||
| cas | pluriel | |||||
| masculin | féminin | neutre | ||||
| nominatif | διπλόοί | διπλόαί | διπλόά | |||
| vocatif | διπλόοί | διπλόαί | διπλόά | |||
| accusatif | διπλόούς | διπλόάς | διπλόά | |||
| génitif | διπλόῶν | διπλόῶν | διπλόῶν | |||
| datif | διπλόοῖς | διπλόαῖς | διπλόοῖς | |||
διπλόος, diplóos
- Double.
 - (Par extension) Qui agit doublement, par action réciproque ou simultanée.
 - Équivoque, faux.
 
Synonymes
Dérivés
Apparentés étymologiques
- τριπλόος (« triple »)
 - τετραπλόος (« quadruple »)
 - πολλαπλόος (« multiple »)
 
Dérivés dans d’autres langues
- Grec : διπλός
 
Références
- Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901
 - « διπλόος », dans Henry Liddell, Robert Scott, An Intermediate Greek–English Lexicon, Harper & Brothers, New York, 1889 → consulter cet ouvrage