διάκονος
Grec ancien
Étymologie
- Apparenté à διάκτορος ; voir διώκω.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel | Duel | |||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominatif | ὁ/ἡ | διάκονος | οἱ/αἱ | διάκονοι | τὼ | διᾱκόνω |
| Vocatif | διάκονε | διάκονοι | διᾱκόνω | |||
| Accusatif | τὸν/τὴν | διάκονον | τοὺς/τὰς | διᾱκόνους | τὼ | διᾱκόνω |
| Génitif | τοῦ/τῆς | διᾱκόνου | τῶν | διᾱκόνων | τοῖν | διᾱκόνοις |
| Datif | τῷ/τῇ | διᾱκόνῳ | τοῖς/ταῖς | διᾱκόνοις | τοῖν | διᾱκόνοις |
διάκονος, diákonos *\di.ˈaː.ko.nos\ masculin et féminin identiques
Variantes
- διήκονος (Ionien)
Dérivés dans d’autres langues
- Latin : diaconus
Références
- Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901
- « διάκονος », dans Henry Liddell, Robert Scott, An Intermediate Greek–English Lexicon, Harper & Brothers, New York, 1889 → consulter cet ouvrage